Teksty liturgii Mszy św.
Dz 2, 14. 22b-32
Ps 16 (15)
1 P 1, 17-21
Łk 24, 13-35
Droga dwóch uczniów Jezusa z Jeruzalem do Emaus i z powrotem staje się droga życiodajną. Uczniowie doświadczają epifanii – objawienia Zmartwychwstałego Pana. Poznanie to okazuje się darem, który przywraca im nadzieję oraz pozwala dojrzeć w wierze.
Początkowo wstrząśnięci uczniowie nie rozumieją sensu męki i śmierci Jezusa. Wciąż pojmują Go w swoich kategoriach, bardziej ludzkich niż Bożych: „ A my spodziewaliśmy się, że On właśnie miał wyzwolić Izraela”. Nie dowierzają kobietom, które zastały pusty grób
i aniołów obwieszczających Zmartwychwstanie Pana. Zadziwiają się, ale to zdumienie nie prowadzi ich do całkowitego przyjęcia dobrej nowiny, do zaufania. Jezus jednak cierpliwie tłumaczy opornym uczniom przesłanie Pism – otwiera je przed nimi. A gdy po podróży zasiadają razem do stołu – błogosławi, łamie i rozdaje chleb. Wtedy otwiera także ich oczy,
a oni wreszcie rozpoznają sercem Kto jest z nimi…Umocnieni wracają niezwłocznie do Jeruzalem i tam świadczą o tym, co ich spotkało, Kogo spotkali…
Spotkanie człowieka ze Zmartwychwstałym budzi ufną nadzieję, ukazuje ścieżkę życia,
życie z Nim na wieki – Twarzą w twarz.
Na drogę zbliżania się do Boga, ku pełni – Jezus pozostawia dla nas swoją obecność w Słowie
i w Eucharystii. Wie doskonale, że potrzebna jest nam pomoc…

s. Elia OP