Teksty liturgii Mszy św.
Jr 23,1 – 6
Ps 23
Ef 2,13 – 18
Mk 6,30 – 34
Dzisiejsze słowo Boże objawia kochające serce Dobrego Pasterza, który życie swoje daje i oddaje za owce. Jezus jest najpierw pasterzem dla swoich uczniów, a potem dla szukającego Go tłumu. Uczniowie powracający z misji głoszenia Królestwa Bożego dzielą się ze swoim Dusz-pasterzem owocami trudnej posługi. Jezus zatroskany o ich odpoczynek i formację duchową wysyła ich na „miejsce pustynne, osobne”. Te nietypowe rekolekcje w ciszy mają być dla nich nie tylko czasem fizycznego odpoczynku, ale też refleksji nad tym co zdziałali, a także czasem modlitwy. Odpoczynek jest uświęcony przez samego Boga, który siódmego dnia odpoczął po całym dziele stworzenia. Jesteśmy zaproszeni do odpoczynku z Jezusem. Dobry Pasterz prowadzi nas na najlepsze pastwiska, gdzie możemy od-począć: począć się na nowo do życia. Ta Jezusowa rada przestrzega nas przed wypaleniem i uczy równowagi między pracą a odpoczynkiem. Siłę i zapał do dalszej służby czerpiemy z osobistej relacji z Jezusem, z karmienia się Jego Słowem i Ciałem. Ten krótki fragment Ewangelii ma jeszcze jedno ważne przesłanie: uczy postawy uważności na potrzeby innych. Jezus przerywa swój odpoczynek i lituje się nad szukającym Go tłumem. Więcej – okazuje mu miłosierdzie. Pięknie to wyraża łacińskie słowo misericordia: miseris – cor – dare to znaczy dać serce nieszczęśliwym. Jezus przyjął ich do swojego serca i zaczął ich nauczać. On jest Dobrym Pasterzem „ ( …) przyszedł po to, aby owce miały życie i miały je w obfitości” / J 10,11 /

s. Katarzyna OP