Teksty liturgii Mszy św.
Rdz 2,18-24
Ps 128
Hbr 2,9-11
Mk 10,2-16

Zostaliśmy stworzeni na Boży obraz, na podobieństwo Tego, który – Jeden w Trójcy – jest pełnią wzajemnego oddania się Osób, a więc pełnią powierzenia się, pełnią zaufania. Być może największą pokusą jakiej ulega człowiek od początku swojego istnienia jest pokusa nieufności – to z niej zrodził się grzech pierwszych ludzi. To brak zaufania stopniowo sprawia, że twardnieją nasze serca, zamykamy się w lęku, konstruujemy misterne zabezpieczenia mające nas bronić przed ryzykiem zranienia i – paradoksalnie – właśnie z ich przyczyny najgłębiej się ranimy. Tym bardziej tracimy ufność, a zarazem zdolność budowania trwałych relacji, choć bardzo ich potrzebujemy i pragniemy.
„Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego” (Mk 10,15) – kiedy Jezus wzywa nas by powracać do dziecięcego zaufania Ojcu, mówi to do nas, jako Ten, który sam w swoim człowieczeństwie zaufał Mu do końca – przez śmierć do zmartwychwstania – a zatem jest przy nas na tej drodze w każdym jej miejscu i w każdym doświadczeniu.

s. Anna OP