Teksty liturgii Mszy św.
Dz 8, 5-8. 14-17
Ps 65 (66)
1 P 3, 15-18
J 14, 15-21

Dzisiejsza Ewangelia zaprasza nas do spojrzenia na miłość Boga od naszej strony. Bóg pierwszy nas umiłował. Nasza miłość do Niego jest odpowiedzią serca, które wierzy i kocha Go. W mowach pożegnalnych Pan Jezus zostawił swój testament: w Wieczerniku dał swoje Ciało i Krew oraz Nowe Przykazanie Miłości: „Miłujcie się wzajemnie tak, jak Ja was umiłowałem”( J13,14). W dalszych słowach Jezus prosi nas, abyśmy miłowali Jego! „Jeżeli Mnie miłujecie będziecie zachowywali moje przykazania”( J 14,15).
Dla uczniów Jezusa miłość jest skarbem, którego trzeba strzec. Jest siłą do wypełniania Jego słów i pragnień. Przykazania natomiast są bezpiecznym szlakiem, który zaprowadzi nas do Ojca.
„Nie zostawię was sierotami. Przyjdę do was” (J 14,18). Jezus przed swoim odejściem pragnie jeszcze hojniej nas obdarować DAREM MIŁOŚCI – DUCHEM ŚWIĘTYM. „Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze – Ducha Prawdy” (J 14,16). W tej Jezusowej nieobecności będziemy umacniani całym bogactwem posłania: Adwokata, Parakleta, Orędownika, Wspomożyciela, Ducha Prawdy, który doprowadzi nas do całej prawdy. Dzięki Duchowi Świętemu będziemy wzrastać w miłości, dotkniemy miłości jaka łączy Jezusa z Ojcem. „Kto ma przykazania moje i zachowuje, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie” ( J 14,21). Jezus zostawia nam piękną obietnicę: kto ma przykazania w sercu ten jest moim umiłowanym uczniem. Amen – niech się to staje w nas.

s. Katarzyna OP