Teksty liturgii Mszy św.
Wj 22, 20-26
Ps 18 (17)
1 Tes 1, 5c-10
Mt 22,34-40

„Jeden z nich (faryzeuszy), uczony w Prawie, zapytał Go: Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?”…
Jezus znał zamysły tych, którzy tak skrupulatnie przestrzegali Prawo i wiedział, co kryje się za tak postawionym pytaniem, ale zdaje się nie dostrzegać tego.
Jak mądry nauczyciel podejmuje dialog, jakby w myśl zasady: „kto pyta nie błądzi”. Wie, że pytanie nie upokarza, ale jest okazją do rozwoju dla każdego, kto je zadaje.
Cierpliwie wskazuje na Boga, który stworzył człowieka z miłości i tym samym daje człowiekowi moc do kochania siebie i bliźniego taką samą Miłością, która jest w Nim. Tym samym pokazuje, że miłość Boga i bliźniego są nierozłączne. Wejście w relację z Nim jest dla każdego szansą na nieustanny rozwój człowieczeństwa, bo opiera się na miłości Tego, który kocha nas nieskończoną miłością.
Jezus, nasz Pan, mówi, że na tych dwóch przykazaniach miłości Boga i bliźniego są zakotwiczone Prawo i Prorocy. W ten sposób wskazuje, że celem nadrzędnym Bożego Słowa i zawartych w nim przykazań jest doprowadzenie człowieka do kochania Boga i innych ludzi oraz służenia im.

s. Miriam OP